Aslında bu yazıyı yazmam ne kadar mantıklı bilmiyorum, sonuçta diyabetli "çocuklar" zirvesi ve daha çok onların hikayelerini görmek istersiniz ama ben kendi hikayemi yazacağım. Diyabetle tanışmam biraz geç oldu aslında. 18 yaşıma girmiş, üniversiteyi kazanmıştım. Okulun başlarında pek hissetmiyordum etkileri, birkaç hafta sonra o zamana kadar olandan farklı hissetmeye başlamıştım. Klasik belirtiler, çok su içme çok idrara çıkma falan. İnternette araştırdım önce biraz ama internette en ufak şeyi bile kansere bağlayan amaçsız insanlar olduğu için pek de inanmadım yazılanlara ama ara ara diyordum arkadaşlarıma bence ben şeker hastasıyım diye. Onlar da bana kendilerinde düşündükleri hastalıkları söylüyolardı arada kaynayıp geçiyordu öylece.
Bir haftasonu Şölen hoca cumartesiye ek ders koydu. Okul açıldığından beri ilk ek dersti ve gitmek istedim. Sabah biraz geç çıktığım için derse geç kalmıştım ama onca yoldan sonra içeri girmek istedim, hoca da bir şey demedi ve oturdum dersi dinlemeye başladım. Ekranda şeker hastalığı sunumu vardı ve belirtilerden bahsediyordu hoca. Öyle olunca daha da dikkatli dinlemeye başladım. Dersten sonra artık emindim şeker hastası olduğumdan. İlk fırsatta açlık kan şekeri ölçtürmeye gittim ve sonuç tahmin ettiğim gibi çıktı.
Artık daha farklı olacak gibi hissettim başlarda, belki bir hafta öyle yaşadım. İğne yaparken etrafımdakilerin bakışlarından utandım. Ancak şuan olayların üstünden nerdeyse 2 sene geçti hatta zirvenin olduğu gün 19 Kasımda tam 2 sene olmuş olacak. Ben bu süre zarfında Şölen hocanın yanına gidip farkında olmadan hayatıma nasıl etki ettiğine dair teşekkür etmeyi düşündüm defalarca ama bir türlü yapamadım. Şimdi bu zirve vasıtasıyla teşekkür ederim hocam komplikasyon oluşmadan diyabetimin farkına varmamı sağladığınız için.
